Przez ostatnie tygodnie żyłam w świecie fikcji. Nie mam ochoty wstawać z łóżka, więc całymi dniami oglądam seriale. Przynajmniej jestem zajęta. Być może unikam kontaktu z ludźmi, ale powiem tyle, że dobrze się z tym czuje.
       Teoria, o której kiedyś usłyszałam ułatwia mi to i sprawia, że mniej się przejmuję. Teoria mówiąca o tym, że nic poza moim umysłem nie istnieje. Cała moja historia, to co przeżyłam jest tylko wymysłem lub halucynacją mojej świadomości. Ludzie, których poznałam, miejsca, które zwiedziłam, wszystkie drzewa i zwierzęta nie istnieją. To tylko puste naczynia, które wymyśliłam i którym nadałam cechy, właściwości czy charakter i mimo, że nie potrafię wszystkiego i wszystkich kontrolować, to jest to moją kreacją.
       Jestem w stanie w to uwierzyć i nie czuć się samotnie, wręcz przyjaźnie mnie to klepie po plecach i daje siłę, by przeżyć kolejne dwadzieścia cztery godziny. Niektórzy słysząc to mogą popaść w depresja, ale ja chrzanię to, że tylko ja mogłabym być prawdziwa - a raczej moja świadomość. Dopóki mam jakieś uczucia i doświadczenia nie obchodzi mnie czy ten świat jest tylko moim wymysłem. Zawsze sobie powtarzałam, że nawet gdybym była adoptowana, nie miałoby to dla mnie znaczenia, ponieważ wychowała mnie tylko mama i to co czuję jest dla mnie prawdziwe. Nie dbałabym o to, że urodził mnie ktoś inny. 

       Próbuję powiedzieć, że nie obchodzi mnie scenografia, tylko to co rozgrywa się na scenie - ja, odgrywająca swoją rolę i ludzie, bądź owoce mojego umysłu, które dotrzymują mi towarzystwa.