Gdy po raz kolejny upadam, zastanawiam się; czemu ja? Czemu nie mogę funkcjonować jak cała reszta i cieszyć się życiem? Czemu po raz kolejny potykam się o WŁASNE NOGI? Dokładnie tak- winię siebie o stan, w jakim się znajduję i choć nie mam zbyt wielkiej władzy nad tym, co się dzieje i co czuję, to mimo wszystko przekonuję siebie, że jest to moja wina. Uczucie jednostajności mam od lat, choć na zewnątrz dużo się zmienia, to mój umysł pozostaje taki sam. Jednak gdzieś głęboko wiem, że mogę wyrwać się z tego załamania, bo mam silną wolę. Jednak w tym samym miejscu tkwią wszystkie korzenie ścian, które uniemożliwiają mi jakikolwiek postęp. Są zakorzenione tak cholernie głęboko, że stały się częścią mnie... i w sumie przeze mnie zostały stworzone.

I może to tylko spekulacje, ale wydaje mi się, że to przez brak postępu tak łatwo się łamię i tak szybko popadam w rozpacz. Nie jest to jednak rezultatem, a wskazówką. Każdy break down, którego doświadczyłam, dźgał mnie kijem, że już czas wziąć sobie do serca lekcję. Źle jednak do tego podchodziłam, bo swoją sytuację uważałam za karę. Teraz wiem, że jest to czas, kiedy powinnam zastanowić się nad tym, co mogę zmienić, ulepszyć lub dodać do swojego życia. Być może przebicie się przez rutynę, którą uważałam za konieczną, jest jedną z rzeczy, które powinny znaleźć się na mojej liście.

I ciekawa jestem jak daleko zajdę z tą nową perspektywą.

W pewnym momencie czas się zatrzymuje i czuję jakbym unosiła się, a wokół mnie pustka i szarość. Ta nietypowa grawitacja odrętwia mnie fizycznie. Oczy nieprzytomne zwodzą i nie jestem nawet świadoma tego, że odpływam tam, gdzie nie rozpoznaję własnych uczuć.

Nie potrafię tego inaczej wyjaśnić; rzucił na mnie czar. Nie pamiętam, by ktokolwiek inny tak zawrócił mi w głowie. Pomimo, że wielokrotnie próbowałam wyrzucić go z mojego życia i z moich myśli, coś nieustannie przyciąga mnie do niego. Sprawia, że te decyzje podejmowane w imieniu własnego dobra zamieniają się w błędy. Myślałam, że znam siebie wystarczająco dobrze - powiem żegnaj i zapomnę w oka mgnieniu. I choć odcięcie więzi nigdy dotąd nie sprawiło mi problemu, tym razem jest inaczej. Zaczęłam krwawić, jakby więź była moją własną żyłą.

Dzielą nas oceany, a nasze uczucia utopione są głęboko pod wodą. I choć widzę ich maleńkie światło, boję się ich dosięgnąć, bo nie wiem, czy kiedykolwiek uda mi się znaleźć dla nich stabilny grunt. Nie wiem, czy będą umieć zawalczyć o wspólną przyszłość. bo patrząc prawdzie w oczy, jest ona ledwo dostrzegalna. Wydaje mi się, że jesteśmy poza zasięgiem. I być może się mylę, lecz to unikanie szczerej rozmowy wprowadza mnie w obłęd, dlatego muszę to powiedzieć na głos — uczucie jest jednostronne. Takie wmawianie sobie tego boli jak cholera, ale chcę być przygotowana na najgorsze, by mój upadek mnie nie zniszczył.

I tak właśnie, to postronnie piękne uczucie działa na mnie jak toksyna. Przeszywa moje serce, a ja unoszę się w miejscu, w nadziei, że pewnego dnia przestanie być trucizną. Sama zastanawiam się, dlaczego to znoszę? Nie tak dawno temu spaliłabym to uczucie i nawet za siebie nie spojrzała. Zmieniłam się i teraz widząc tę malutką szansę na połączenie naszych dróg, chcę spróbować zmierzyć się z ryzykiem złamanego serca.

Uwielbiam, kiedy moje myśli odpływają, bo bardzo często zabierają mnie do miejsc, w których moja stopa nigdy nie postanie. Piękne marzenia. Day-dreaming. Dolewam nimi oleju do ognia.